Piet is blij dat we niet moesten vliegen op 11 september, ik geloof daar niet echt in. Terwijl ik dit bericht nu ben aan het typen, zit ik op de vlucht van Denver naar Atlanta, net in een turbulentiezone, veilig vastgegespt. Over een goede twaalf uur zijn we weer thuis.

Eerst het verslag van gisteren dus, zijnde vrijdag 11 september.

Na een lekker ontbijt in het hotel (voor het eerst met fruit en yoghurt, we konden zelfs zelf een wafel bakken), trekken we naar Downtown Denver, 16th Street Mall. We verwachtten een hele grote winkelstraat (is autovrij) met alle winkels die we zoeken, we kregen een hele grote winkelstraat, met weinig winkels maar veel, heel veel, eetgelegenheden én waarempel, zelfs terrasjes. We wandelden de straat door, tot voorbij het einde, staken een voetgangsbrug over in een erg Europees ogende wijk, en gingen naar Rei, een megagrote sportwinkel met eigen klimmuur. We waren eigenlijk op zoek naar een grotere reistas voor ons baggage (cfr al onze aankopen) maar hebben deze niet gevonden.

Na het middageten (een slaatje, Piet zegt dat dat geen eten is voor mensen maar voor konijnen), gingen we met de auto naar het Cherry Creek Shopping Center (normaal 5 minuutjes van Downtown Denver, agv roadworks nu een goede veertig minuten), waar ze wel alle winkels hadden die we wensten te zien. Daar aangekomen liepen we er wel wat rond, maar geen van beide had echt nog veel zin om te kopen (hadden we de dag voordien al gedaan en we hadden eigenlijk niet echt meer iets nodig). Piet ging nog eens kijken in de Apple Store en ik ging nog eens naar Abercrombie and Fitch, gaan kijken of ik nog een cadeautje voor mijn zusje kon vinden. De muziek stond echter weer zodanig hard, dat ik eigenlijk uit de winkel werd verjaagd (Piet was gewoon niet mee binnen geweest, bij de aanblik van de winkel kreeg hij al een “krampke”). Had eigenlijk al een cadeautje voor mijn zusje, dus ja, is niet zo heel erg.

Tegen een uur of vier gingen we terug naar het hotel om de valiezen te pakken (beetje duw en vouwwerk) en nog eens te zwemmen. De zwempartij werd verstoord door de aanwezigheid van 3 walrussen in het zwembad.

’s Avonds gingen we opnieuw in Applebee’s eten, waar we het bijna aan de stok kregen met de ober (ttz, hij met ons). Nog voor we eigenlijk halfweg waren met onze appetizer, was hij er al met het hoofdgerecht, iets wat eigenlijk toch echt not done is. Daar waar onze tips de voorbije dagen altijd heel royaal waren, heeft hij nu toch echt wat minder gekregen.

Voila, dit is vermoedelijk het laatste verhaaltje voor we weer in België zijn. Ook na onze reis zal de site verder aangevuld worden, er volgen nog heel wat foto’s.

Aangezien we veel “on the road’ gingen zijn, had ik nood aan een goede rugzak die al mijn materiaal kan opbergen en die een goed draagcomfort heeft. Ik heb gekozen voor de Lowepro Flipside 400 AW (info op: http://products.lowepro.com/product/Flipside-400-AW,2116,14.htm).

Hierin kon ik volgend materiaal kwijt:

– Canon 40D body met lens tamron 17-50 f2.8 gemonteerd

– Canon 350D body met lens Sigma 10-20 gemonteerd

– Canon 100-400 L lens (heavy stuff)

– Canon 50mm f1.8 (superlichtgewicht)

– UV en Circ polarizing filters (67 en 77 mm)

+ nog enkele andere nuttige dingen zoals papier, balpen, lensdoekje,…

– Statief ging mee in de bagage aangezien ze op de security niet graag statieven zien.

AL bij al is dit een redelijk zware lading maar eens op je rug valt dit heel goed mee. Het gewicht leunt niet enkel op de schouders maar ook een deel op de heupen wat het aangenaam dragen maakt, ook tijdens de hikes die we gedaan hebben.

Aangezien we vooral prachtige natuur gingen bewonderen en wildlife, dacht ik dat deze combinatie ruimschoots ging volstaan. Het gebrek aan mm tussen 50 en 100 heb ik niet echt gemist. Voor landscapsfotografie werden zowel de sigma als tamron continu gebruikt. Het voordeel van de 2 body’s was dat ik niet steeds diende te wisselen van lens in vaak stoffige omgevingen (vooral de desert van Utah was verschrikkelijk!!). Voor wildlife heb je toch een minimum vna 200 mm nodig maar kom je toch vaak tekort en raad ik toch minstens 400 mm aan. Mensen die echt geïnteresseerd zijn in wolven of coyotes te fotograferen… think big, bigger, biggest. De lenzen die ik daar gezien heb passen niet in mijn budget, maar wolven interesseren me minder. Een leuke tip voor wie ze toch van dichtbij wil bekijken: Bear country nabij Mount Rushmore (zie blog voor meer details).

Momenteel zitten we op de vlucht van Denver naar Atlanta. De hoeveelheid bleitende kinderen valt gelukkig nogal mee. Leve wireless on flight internet!!

Donderdag 10 september, het einde van de vakantie begint te naderen. Vandaag staat de rit van Chadron naar Denver op het programma. Hoewel we de wekker niet hadden gezet, waren we toch weer rond een uur of zeven wakker. Na een ontbijt in het hotel, vertrokken we naar Denver, het begin van een lange saaie rit, door de Great Plains (hooivelden dus). Na een uurtje kwamen we aan in Alliance, waar we een stop maakten aan Carhenge, de tegenhanger van Stonehenge, maar dan met auto’s gemaakt. Dit was geen omweg om daar te stoppen en eigenlijk was het best wel eens grappig om te zien. Na de nodige foto’s (ik sta niet veel meer in close-up op foto’s wegens enkele grote ontsierende muggenbeten op het gezicht, anders moet Piet te veel fotoshoppen), vertrokken we weer.

Onderweg passeerden we nog langs Chimney Rock NM, een rots in de vorm van een schoorsteen, gelegen op de Oregon Trail (een oude handelsroute die de VS doorkruist). Deze “rots” was vroeger voor de indianen op de prairie een herkenningspunt. Nu is het nog steeds het symbool voor de staat Nebraska, het staan onder andere op hun quarter dollars. Het feit dat deze rots symbool is voor die staat, toont eigenlijk aan dat er in Nebraska echt quasi niets is.

 We reden verder, echt wel een saaie zware rit voor Piet. De weg liep voor een heel groot deel langs een spoorlijn, met echt superlange treinen, meer dan 200 wagons, volgeladen met steenkool. Bijna stonden we eens voor de bareel, gelukkig net niet, we hadden immers reeds wat tijd verloren met de road Works. Gedurende de ganse reis zijn we zeker honderd keren wegenwerken tegen gekomen, volgens mij het grootste tewerkstellingsproject in de USA. Tegen 15uur kwamen we aan in Denver en we reden onmiddellijk door naar de Outlets in Castle Rock. Dit was een heel goede keuze. Daar in Castle Rocks zijn er heel veel outlet winkels (tien keer beter dan Maasmechelen Shopping) van quasi alle grote merken. Kleren in de US zijn reeds goedkoop door de dollar, daar zijn ze nog goedkoper doordat het een Outlet is en nog goedkoper doordat het solden waren. Ik heb mij eens laten gaan, echt veel gekocht voor een vierde van de prijs in België (nadien eens uitgerekend). Echt super. Tegen 20uur sloten de winkels en trokken we naar ons hotel in Denver, Aurora (een deelgemeente van Denver). Ik had gekozen voor een hotel in Aurora, omdat dit redelijk dicht bij de luchthaven ligt (slechts tien minuutjes rijden) wat ideaal is voor de laatste dag. Bovendien is het slechts twintig minuutjes naar Downtown Denver. Een hotel in de city van Denver zou nog veertig minuten rijden zijn naar de luchthaven en de meeste hotels downtown hebben geen parking, dus ja. In het hotel aangekomen (een Mariott Residence Inn, zo met keukentje en al, maar heel betaalbaar), laadden we vlug de auto uit. Nadien gingen we eten naar Applebee’s (gemakkelijk want naast de deur), een restaurantketen met degelijk eten. Goed gegeten, eindelijk weer eens groentjes en zo. Kijkende naar de reusachtige TV vielen we die avond in ons grote kingsize bed.

09/09/09, hierover veel te doen op TV, typisch US. Vroeg opgestaan om Wall (zeker niet met een triest gemoed) te verlaten. Onderweg eerste stop gemaakt in Bear Country USA, een wildernispark waar je door de wilde dieren rijdt (beren, stoute wolven, dikhoornschapen, bizons uiteraard, bergleeuwen, elanden…) en nadien een wandelgedeelte hebt bij de babybeestjes. Best wel leuk om eens tussen die beesten te rijden, zeker van de beren was ik favoriet, het waren er zeker dertig! De wolven vond ik eigenlijk echt gemeen, daarvan was ik nog het meest bang. Een paar leuke foto’s getrokken, nu hebben we toch ons wildlife gezien.

Op een uurtje waren we hier rond en zetten we verder koers richting Mount Rushmore. De naam zelfs doet niet bij iedereen een belletje rinkelen, maar als ik zeg dat Mount Rushmore de vier presidentshoofden zijn hoog in de rotsen in South Dakota, weet vermoedelijk iedereen wel wat ik bedoel. Zoniet, de foto’s spreken voor zich. Waarom precies Washington (eerste president), Jefferson, Lincoln en Theodore Roosevelt werden gekozen, is ons niet volledig duidelijk (vermoedelijk hadden we dit wel geweten als we de audiotour hadden gedaan of naar de ongetwijfeld zeer interessante tentoonstelling in het visitor’s center waren geweest). We hebben eigenlijk een beetje Mount Rushmore bestormd: toegekomen, veel foto’s gemaakt, de wandeling rondom gedaan en weer vertrokken. Voor meer achtergrond hadden we vandaag echt geen zin, nog een lange rit voor de boeg.

Via Custer State Park zetten we onze weg verder. Custer State Park is een van de grootste State Parks van de US. Hierdoor lopen drie scenic byways die we allemaal gedaan hebben, maar eerlijk gezegd, wanneer je op een jaar tijd reeds tien national parks hebt gezien, is een state park wel wat minder speciaal. Opnieuw zagen we veel bizons en heel wat herten. Grappig waren ook de vele wilde ezels die in Custer State Park rondlopen (en die je absoluut niet mag voeden, ze schooien nu al genoeg, ze zijn eigenlijk echt brutaal). Het park op zich was geen echte omweg, we moesten er quasi doorrijden op weg naar onze volgende bestemming. Een echte omweg zou ik er ook niet voor maken. Ter hoogte van Sylvan Lake (echt een mooi idyllisch meertje) kon je leuk zwemmen, alleen was het er nu te fris voor. Een andere aanrader in het park, is picknicken aan Lakota Lake, echt een van de mooiste pic-nic plaatsen op onze reis. Tijdens het eten was er ook wat entertainment voorzien door enkele ruiters met hun paard (voor de mensen die graag paard rijden, ik denk dat daar rijden echt wel leuk is).

Na het verlaten van Custer State Park stopten we nog even in Custer zelf voor een ice coffee en een reuze grote maar mega lekkere cinnamon pecan roll, door de madam van het winkeltje zelf gebakken. Om de vingers van af te lekken. Nadien reden we door naar Chadron, Nebraska (niets te beleven, gewoon een slaapplaats onderweg). We passeerden ook nog langs Wind Cave national park, waarvan we reeds in België hadden besloten dit niet te bezoeken, dit zijn voornamelijk grotten en dit interesseert ons minder (moeilijker foto’s t trekken zeker?). Na nog een goede twee uur rijden, doorheen de Great Plains (gewoon velden met grote rollen stro), kwamen we aan in Chadron, waar we de nacht zouden doorbrengen in de Best Western. Naast de deur gegeten in de Winery, met hierbij een lekker flesje wijn (Sonoma Valley) voor de luttele 14 dollar. Enige probleem in de US is dat je je fles gewoon niet kan leegdrinken: reeds tien minuten na het bestellen is je eten daar en als je gedaan hebt en je wilt geen dessert meer,  krijg je onmiddellijk de rekening onder je neus geschoven. Gezellig tafelen kennen ze hier gewoonweg niet. Gelukkig zijn Piet en ik op ons eigen twee gezelligaards 😉

Dinsdag 8 september (ik zit een beetje achter met de publicatie van de verhalen, vandaar ook de vermelding van de datum). Vroeg opgestaan (maar deze keer echt vroeg, nog voor zes uur), om naar de zonsopgang in Badlands NP te gaan. De Noordoostelijke ingang van het park ligt slechts op 8 mijl van Wall, vandaar dat we besloten langsdaar het park binnen te rijden (de andere inkom was nog een 30 tal mijl rijden). Aan het Pinnacles Overlook Point, wilden we de zon zien opkomen, omdat de kleuren van de rotsen in Badlands het beste uitkomen bij het vroege ochtendlicht of het avondlicht. Vol goede moed stonden we te wachten, het werd al heel klaar, maar eigenlijk stonden we een beetje verkeerd georiënteerd, de zon ging aan de andere kant van het park op. Tijdens het wachten kregen we gelukkig wel gezelschap van tal van witpoephertjes.

Na een tijd (en toch enkele foto’s later) hielden we het voor bekeken, onze magen begonnen te knorren. We reden terug naar Wall via de Sage Creek Road, een dirt road met nog mooie uitzichten op het park. Deze weg bracht ons ook langs een Prairie dog town, doch we hadden reeds veel prairie dogs gezien.

Na ons ontbijt in het hotel, lummelden we eigenlijk maar wat aan op de kamer. Ik heb me nog wat verdiept over het opstellen van de werkverdeling voor de assistenten op IZ en spoed de komende zes maanden, Piet keek wat TV en dergelijke (Clijsters live). Eigenlijk waren we allebei nogal moe en niet echt ondernemend en bovendien zat het weer niet echt mee (lichte regenval met een enorm hevige wind). Tegen de middag maakten we eens een wandelingetje naar Wall drug. Dit behoeft een kleine toelichting: Wall drug is een drugstore (een typische winkel met vanalles maar vooral ook medicatie en andere zonder voorschrift), die werd opgericht rond 1930. Ted Hustead, de eigenaar, had echter over het hoofd gezien dat hij zijn winkel vestigde op een plaats waar eigenlijk niemand stopte. Na enkele jaren aanmodderen, zonder al te veel klanten, kwam zijn echtgenote op het idee om langs de weg borden te plaatsen die aangaven dat iedereen die naar Wall drug zou komen, ook een gratis glas ijswater kreeg.

 Binnen de kortste keren kreeg de winkel heel wat meer klanten, vermits de zomers in South Dakota erg warm zijn en iedereen op weg wel een verkoelend glas water kon gebruiken. Ted begon meer en meer borden te plaatsen, tot ver buiten de staatsgrenzen. Later kwam er ook nog de actie “koffie voor 5 cent” bij en het succes van Wall drug duurde maar voort. De billboardcultuur was geboren!

Nu is Wall drug eigenlijk een beetje een goedkoop afkooksel van Disneyland geworden, volgestouwd met kitsch zoals bijvoorbeeld een plastieken replica van Mount Rushmore, een brullende dinosaurus, een zespotig konijn… Allemaal nogal gedateerd, misschien in de jaren veertig nog hip, nu echt bijna triest. Bovendien is de Hudstead familie nogal ijdel, getuige de grote fotogalerie van iedere stap die ze in hun leven hebben gezet. Beetje overdreven, je ziet zelfs foto’s van een negen jarig kind van de Husteadclan, dat fier poseert bij een net neergeschoten hert. Beetje luguber vind ik dat. En, wat de billboards betreft, ze zijn niet meer verspreid over het ganse land; de laatste 100 kilometer naar Wall, vind je echter quasi elke 200 meter (echt zonder overdrijven) een bord dat je naar Wall drug wil lokken. Heel mooie borden allemaal, dat wel.

Nu ja, we waren dus vrij snel klaar met ons bezoek aan de fameuze drugstore, ik had het me toch iets spectaculairder voorgesteld.  In de namiddag deden we nog wat niets (we waren eigenlijk echt moe en het vele in en uit de auto begon wat te wegen) en tegen een uur of vier vertrokken we opnieuw naar Badlands NP, voor een fotosessie met de avondzon. We startten via de verste ingang en reden alle viewpoints af.

Wel nog een mooi park, echt iets speciaal. Het ene moment zit je te midden van de prairie, dan zie je een viewpoint (waar ook nog niets te zien is), je parkeert de auto, loopt enkele meters verder en plots duiken de Badlands daar voor je op, een heel grillige rotsformatie met vaak ook horizontale strepen op de rotsen (agv neerzetting van verschillende mineralen, koper is bijvoorbeeld groen).

We zijn zeker blij dat we dit park hebben bezocht, maar wie dit in de toekomst ook zou doen, raden we aan ’s avonds toe te komen en de zonsondergang mee te pikken en ’s ochtends op te staan voor de zonsopgang. Grote voordeel van deze indeling is dat je een nachtje minder in Wall moet blijven, waar echt niets te doen is.

’s Avonds hadden we dus inderdaad weer het probleem met het eten, eigenlijk geen groot dilemma, vermits Wall slechts twee restaurants heeft (en we niet twee dagen na elkaar naar hetzelfde wilden gaan, dan zouden ze daar nog denken dat we fan waren geworden).

Hey iedereen, momenteel zijn we in Denver, laatste dag voor vertrek. Nog vlug een berichtje uit de Apple Store, Piet wilde hier eens de nieuwe modellen zien, iets typisch mannen met computers. Alles nog steeds ok, morgenochtend vertrek. Blijf kijken op de site, nieuwe verhaaltjes volgen.

Mededeling:

Bij het reizen naar de USA raadt men aan om de valiezen niet op slot te doen (anders snijden of trekken ze deze kapot). Welnu, neem deze raad ter harte. Bij het inchecken in Zaventem heb ik nog alle slotjes van de valiezen verwijderd. Goed idee zo blijkt, die van Piet was er immers uitgepikt om te doorzoeken. Pas later ontdekt: de douane steekt er dan zo’n papiertje in met de uitleg waarom ze dat doen en hun excuses dat de boel wat door elkaar ligt. Dat papier zat in een zijvakje van de valies, vandaar niet onmiddellijk gezien. Gelukkig was ze open, anders hadden ze de valies kapot gemaakt.

Maandag 7 september, LabourDay (gelijk aan het feest van de arbeid bij ons). Na een nacht in een zalig kingsize bed, worden we wakker in het huis van Peter en Marijn in Shell. Na het ontbijt, zitten we nog voor acht uur gepakt en gezakt in de auto. Er staat een gure wind en het is zowaar net gestopt met regenen, de eerste bui tijdens onze vakantie. We rijden door Shell canyon, die er door het weer wat grauw uitziet, maar vermoedelijk toch wel mooi is. Onderweg komen we heel wat borden t gen waarop staat “Road cloased when flashes, return to Greybull”. We zijn blij dat het dag van de arbeid is en er dus niet gewerkt wordt, anders zouden we een immense omweg moeten maken. We rijden nu echt door het verlaten Amerika, opvallend hoeveel plaats dat land nog te bieden heeft. Af en toe komen we een klein gehucht tegen, met enkele inwoners en een benzinestation annex winkel. De weg heeft ons weinig te bieden, we zetten koers naar Devil’s Tower.

Devil’s Tower is een gigantische monoliet, ontstaan miljoenen jaren geleden, toen door een vulkaan kokende magma naar boven werd geduwd. Deze kon echter nooit de oppervlakte bereiken en koelde af voor het tot een uitbarsting kon komen. Vandaar de vorm. De vertikale groeven zijn later door erosie ontstaan.

Daar aangekomen aten we eerst onze pic-nic en deden we dan de wandeling rondom de steen. We zagen rotsklimmers en roofvogels.

We zagen ook heel veel exemplaren van de weldoorvoede Amerikaan, die dus vandaag niet moest werken.  Op de terugweg namen we nog enkele foto’s van de prairie dogs in Prairie Dog Town. Dit zijn geen honden, maar beestjes die familie zijn van de knaagdieren. Ze doen heel grappige dingen, maar je mag zeker niet te dicht komen vermits ze drager zijn van hondsdolheid en builenpest. Twee heel vieze ziektes, bah.

Na ons bezoek aan Devil’s Tower, reden we door naar Wall, South Dakota. Nu bevonden we ons eigenlijk een beetje buiten de beschaving zoals wij die kennen. Op een bepaald moment kwamen we zelfs geen Mc Donald’s of Burger King meer tegen. De weg naar Wall was saai, tenminste, hetgeen er te zien valt op de baan. Piet en ik amuseren ons te pletter in de auto, ons verstand verminderd naarmate we langer rijden. Wall was onze volgende uitvalsbasis, voor een bezoek aan Badlands National Park. Onderweg stopten we nog eens in Rapid City (alwaar de winkels blijkbaar open waren op Labour day) voor een bezoek aan de mall.

Aangekomen in Wall was er een groot probleem. Als je ergens zit voorbij de beschaving (zeker wat eetcultuur betreft) en je weet dat je Piet (met de gevoelige darmen) mee hebt, waar ga je dan eten? Geen groot dilemma, daar er in Wall slechts twee “restaurants” (of beter gezegd eetgelegenheden) zijn. Iets met Cactus en iets met Red Rock. Vermits we er twee dagen waren, besloten we voor vanavond voor het Cactusding te opteren. Stel je voor, een echte Amerikaanse film, niet met rondborstige waitresses, maar de rondheid wat lager, zij diende ons op. Zie dan voor je, een heel ongezellig etablissement, met zo van die geruite tafellakens en heel veel zwaarlijvige Amerikanen, met cowboyboots en klak op. Zie je het al? Ok, stel je dan voor: een chuckwagon buffet. Wat is dat? Een buffet waarbij het eten (een half rauw stuk beest) ligt uitgestald in een ouderwetse postkoets. Ok, het is all you can eat. Wij besloten (rekening houdend met Piet zijn darmen) niet voor het buffet te opteren (eten ligt er al te lang en is wat lauw), maar kozen voor een stukske vlees. Kan je weinig mee misdoen. Het was uiteindelijk niet slecht hoor. Een degelijk gegrilld stuk vlees. De omgeving echter…

Deze ochtend vroeg opgestaan (ik begin echt in herhaling te vallen), in de hoop wat wildlife te zien. We ontwaakten nog voor zonsopgang, in onze cabin in Mammoth Hot Springs. Het was opvallend dat het hier heel wat warmer was dan de voorbije ochtenden in Yellowstone. Zonder te ontbijten, met de beker koffie in de auto, vertrokken we richting Lamar Valley (op weg naar de uitgang van het park). Reeds bij het buitenrijden van de zone et de cabins, zagen we heel wat herten staan. We hoopten in Lamar Valley wat zeldzamer en meer spectaculair wildlife te zien, vermits die regio daar voor bekend staat. Onze vaste vrienden waren alvast van de partij:

Na een half uurtje rijden zagen we een heleboel mensen langs de kant staan, er was dus iets te zien. Er bleken daar vier wolven te zitten, die je met het blote oog quasi niet kon zien. Met de verrekijker waren ze wel goed zichtbaar, maar met Piet zijn zoomlens (100-400mm) waren ze zelfs nog maar een klein vlekje. Even later hoorden we een raar gehuil, bleek een coyote te zijn. Die hebben we iets herkenbaarder op foto.

Wolven en coyote, wel heel zeldzaam om zien, maar we wilden meer dan kleine stipjes uit verrekijkers van anderen. We reden verder, maar behalve nogmaals honderden bizons en enkele herten, zagen we niet veel meer. Ondertussen hadden we de noordoost ingang van het park bijna bereikt. Eens het park verlaten, reden we de Chief Joseph Scenic Highway naar Cody. Vermoedelijk zijn we reeds heel erg verwend, maar echte fotomomenten zaten er niet tussen. Mooie omgeving om door te rijden, maar een echt “waw”gevoel ontbrak.

 

In Cody aangekomen was het tijd voor een koffie met cinnamonscone in een koffieshop met wifi, zodat we nog wat verhaaltjes konden posten. We liepen nog wat rond in Cody (niet zo heel veel te zien) en gingen nog eens kijken in d Sierra Outlet store (een outlet met hike en sportkledij). We vonden niet echt waar we naar op zoek waren. Het Buffalo Bill museum lieten we links liggen (blijkbaar een grote fout, ’t schijnt echt de moeite te zijn om meerdere uren voor uit te trekken). We begaven ons op weg naar Shell.

Shell is een heel klein plaatsje op de weg van Cody naarde Bighorn Mountains (met slechts 50 inwoners, althans het bord bij het binnenrijden van het dorpje). We belandden daar omdat we die nacht zouden overnachten bij Marijn en Peter, vrienden van mijn tante. Deze twee Belgen immigreerden enkele jaren geleden naar Shell, alwaar ze de “Hideout” uitbaten, een guest ranch met nadruk op paardrijden en cattle work. Wij verbleven bij hen thuis, en behalve het aanvankelijk moeizame oprijden van de oprit (Piet was vergeten dat hij maar met een Nissan Altima rijdt), verliep alles heel vlot. ’s Avonds gingen we mee naar de Hideout, om aan te schuiven aan de guest table. De Hideout zelf is prachtig gelegen, echt super. Het eten was ook heel lekker en het was eigenlijk wel eens leuk om met de andere gasten (hoofdzakelijk Amerikanen) aan tafel te zitten en naar hun verhalen te luisteren.

Die avond gingen we niet te laat nar bed, morgen weer heel wat rijden. Marijn en Peter, nogmaals bedankt voor jullie gastvrijheid.